Ο δεύτερος νεκρός ποδοσφαιριστής της ΑΕΛ και ο μοναδικός που όδευσε προς το μοιραίο δεχόμενος το θανατηφόρο χτύπημα μέσα στον αγωνιστικό χώρο.
Με καταγωγή από το Ομόλιο από πολύ μικρός έδειξε το πολύπλευρο ταλέντο του με αποτέλεσμα οι υπεύθυνοι του Άρη Λάρισας να τον εντάξουν σε νεαρή ηλικία στο ρόστερ της ομάδας.
Εκείνη την εποχή (1962) ο Άρης διέθετε έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα τον Λάκη Ζαφειρόπουλο. .
Δίπλα του ξεπήδησε ο 15χρόνος Θοδωρής Πασσιάς ο οποίος στην κυριολεξία διέθετε χαρακτηριστικά αιλουροειδούς. Έτσι με την δημιουργία της ΑΕΛ και οι δύο γκολκίπερ του Άρη Λάρισας εντάχθηκαν στο δυναμικό της νέας αντιπροσωπευτικής ομάδας.
Η ύπαρξη των έμπειρων Δεληζώνα και Ευθυμιάδη ήταν ένα μεγάλο κίνητρο για τον 18χρονο Πασσιά ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του με τη φανέλα της ΑΕΛ 6 Ιανουαρίου 1965 σε αγώνα κυπέλλου εναντίον του Ηρακλή Χάλκης (3-1).
50 μέρες αργότερα σε φιλικό δίτερμα στο χωμάτινο Αλκαζάρ ο νεαρός γκολκίπερ σε μία επέμβαση του δέχτηκε χτύπημα στην περιοχή του νεφρού και αποχώρησε με αφόρητους πόνους.
Στο δίτερμα συμμετείχαν παίκτες του Τοξότη (Όλυμπος) οι οποίοι προπονούνταν κι αυτή στο Αλκαζάρ. Ένας εξ ’αυτών ήταν ο εμπλεκόμενος στη φάση του τραυματισμό του Πασσιά χωρίς βέβαια η παράβαση να είναι ηθελημένη .
Ο νεαρός πορτιέρο μεταφέρθηκε σε ορθοπεδική κλινική όπου οι γιατροί δεν διέγνωσαν κάτι το ανησυχητικό και του συνέστησαν ξεκούραση και φαρμακευτική αγωγή.
Ο Πασσιάς που στο μεταξύ είχε ειδοποιηθεί από τον ομοσπονδιακό προπονητή Κλεάνθη Μαρόπουλο ότι είναι στις επιλογές του για την Εθνική Νέων δεν ήθελε επ΄ ουδενί να απουσιάζει από τους αγωνιστικούς χώρους, όμως η παρουσία του και μόνο ένα απόγευμα στα αποδυτήρια του Αλκαζάρ τον οδήγησε στην κατάρρευση.
Η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί στο μέγιστο βαθμό και η μεταφορά του στο νοσοκομείο οδήγησε τους γιατρούς σε πιο λεπτομερείς εξετάσεις.
Έτσι διαπιστώθηκε το πραγματικό πρόβλημα που δεν ήταν άλλο από την εσωτερική αιμορραγία η οποία προήλθε από το χτύπημα στο νεφρό.
Η αναστάτωση που προκλήθηκε ήταν τεράστια καθώς ο νεαρός γκολκίπερ αργόσβηνε στην κυριολεξία καθημερινά. Η περίοδος της νοσηλείας του ήταν ένας πραγματικός Γολγοθάς καθώς οι γιατροί χαρακτήρισαν την κατάσταση του μη αναστρέψιμη και τελικά στις 5 Απριλίου ο Θεοδωρής Πασσιάς άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε κλίμα οδύνης και παλλαρισαικης θλίψης.