Από μικρός ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής, δήλωνε οπαδός του Λαρισαϊκού και της ελεύθερες ώρες του τις αφιέρωνε στα διτέρματα της γειτονιάς του, τα θρυλικά Σουφλάρια. Με καταγωγή από τα Αμπελάκια, ο Κώστας Σαμαράς μεγάλωσε σε πατριαρχική οικογένεια και υπακούοντας στη σοφία του πατέρα του, ασχολήθηκε με την οικογενειακή μεταφορική επιχείρηση, τη θρυλική από τα μεταπολεμικά χρόνια «Λαρισαϊκή». Ωστόσο το ποδόσφαιρο δεν το εγκατέλειψε ποτέ. Είτε ως παράγοντας, είτε ως φίλαθλος, είτε ως χορηγός ήταν πάντα εκεί.
Μετά την συγχώνευση του 1964 έγινε ένας από τους αρχιπιστούς οπαδούς της ΑΕΛ, η πρώτη του ωστόσο ουσιαστική εμπλοκή με τα διοικητικά, ήρθε τον Ιούλιο του 1979 όταν ανέλαβε τη θέση του Α’ αντιπροέδρου στην πρώτη διοίκηση της ΠΑΕ με πρόεδρο των Αντώνη Καντώνια.
Χαρακτήρας καλοσυνάτος και ευχάριστος, δημιουργούσε μόνο φιλίες, καθώς στις παρέες και στις κοινωνικές του συναναστροφές κέρδιζε εύκολα την εκτίμηση των συνομιλητών του.
Στις 10 Μαΐου του 1984 ανέλαβε την προεδρία της ΠΑΕ και μέχρι την αποχώρησή του στις 10 Ιουνίου 1986 κατάφερε στην κυριολεξία να γράψει ιστορία.
Η κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας στο ολυμπιακό στάδιο το 1985 με αντίπαλο τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ, η φοβερή πορεία στην ευρωπαϊκή διοργάνωση και η συμμετοχή στα προημιτελικά του κυπέλλου κυπελλούχων, αποτελούν ολόχρυσες σελίδες στην ιστορία της ΑΕΛ και καταγράφονται στο προεδρικό ενεργητικό του.
Στις 14 Μαρτίου 1990 επανάκαμψε αγοράζοντας με τους συνεργάτες του το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών, όμως παρά την υποδειγματική σύνεση που τον χαρακτήριζε στη διαχείριση των οικονομικών, υποχρεώθηκε την επόμενη χρονιά να προωθήσει την παραχώρηση του Βασίλη Καραπιάλη, προκειμένου να παραμείνει η ΑΕΛ οικονομικά βιώσιμη και αυτάρκης. Στη θέση του έφερε στη Λάρισα τον Στέφαν Στόικα και τον Λευτέρη Μήλο, όμως μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος είχαν αλλάξει πολλά. Και κυρίως η συμπεριφορά του κατεστημένου απέναντι στην «επαρχιωτοπούλα» που αμφισβήτησε και κονιορτοποίησε την παντοδυναμία του το ’88.
Στις 30 Ιουνίου 1993 ο Κώστας Σαμαράς παραδίδει ουσιαστικά την διοίκηση στο Νίκο Παπανικολάου, συνεχίζοντας ωστόσο να προσφέρει από το μετερίζι της διοίκησης τις συμβουλές και την εμπειρία του.
Ήταν ίσως ο μοναδικός παράγοντας που μετά την οριστική του αποχώρηση (1994) από την ΠΑΕ, εξακολουθούσε να δίνει το παρόν σε όλους σχεδόν τους αγώνες της. Αυτό έγινε ακόμη και λίγες μέρες πριν την αποδημία του, όταν στις 22 Αυγούστου 2015 βρέθηκε στο πανθεσσαλικό όπου παρακολούθησε την φιλική (αλλά και επεισοδιακή) αναμέτρηση της αγαπημένης του ΑΕΛ με την Νίκη Βόλου.
Το βράδυ της Δευτέρας 31 Αυγούστου, ενώ βρισκόταν με φίλους του σε κεντρική καφετέρια της Λάρισας και συζητούσαν για τις προοπτικές της ομάδας μας υπό το νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς, ένιωσε αδιαθεσία και κατέρρευσε. Ήταν η τελευταία τοποθέτηση ενός αδαμάντινου χαρακτήρα για την ομάδα που τόσο αγάπησε και την υπηρέτησε με πάθος αλλά και σωφροσύνη.