Εκείνο το μουντό απομεσήμερο της 6ης Σεπτεμβρίου 1979 όλα έμοιαζαν βιβλικά. Οι τρεις φίλοι και συμπαίκτες ξεκίνησαν με συννεφιά από τη Λάρισα και προορισμό την Αθήνα εκεί όπου θα ενσωματώνονταν με την αποστολή της Εθνικής Ελπίδων και στη συνέχεια θα πετούσαν για την Οδησσό όπου θα διεξαγόταν η αναμέτρηση με το αντίστοιχο συγκρότημα της Σοβιετικής Ένωσης.
Η εντολή της ΕΠΟ ήταν η μετάβαση των διεθνών στην Αθήνα να γίνεται με μέσα μαζικής μεταφοράς όμως η πρόκληση της καινούργιας Citroen του Δημήτρη Μουσιάρη αποδείχτηκε αξεπέραστη.
Μαζί με το σμηνίτη εκείνη την εποχή Γιάννη Βαλαώρα και τον Δημήτρη Κουκολίτσιο το ταξίδι φάνταζε ιδανικό για την χαρούμενη παρέα.
Η στάση για σάντουιτς στου Λεβέντη προκάλεσε τα συγχαρητήρια και το θαυμασμό των άλλων ταξιδιωτών και τα τρία υπέρλαμπρα αστέρια της ΑΕΛ συνέχισαν το δρόμο τους με στόχο να δικαιώσουν και στην Οδησσό τους χιλιάδες ανά την Ελλάδα θαυμαστές τους χωρίς βέβαια να πέρναγε από το νου τους η τραγική κατάληξη.
Στο ύψος του κάστρου η βροχή έπεφτε ασταμάτητα και η πλαγιομετωπική με υπεραστικό λεωφορείο που οδηγούσε ο 53χρόνος Νικόλαος Ζουμπάς ήταν τρομακτική.
Τα σώματα των δύο άτυχων Δημήτρηδων ανασύρθηκαν πολτοποιημένα και παραμορφωμένα σε σημείο που οι άνδρες της τροχαίας και της πυροσβεστικής να μην τους αναγνωρίσουν.
Ο Γιάννης Βαλαώρας έχει πραγματικά άγγελο στο πλευρό του καθώς τραυματίστηκε μεταφέρθηκε αρχικά στο ΚΑΤ και κατόπιν στο γενικό νοσοκομείο αεροπορίας λόγω της ιδιότητας του.
Ένας από τους πρώτους που βρέθηκε στο τόπο του τραγικού συμβάντος ήταν ο Χαράλαμπος Σαμαράς φίλαθλος της ΑΕΛ από το Καλοχώρι. Η αυθεντική του μαρτυρία συγκλονιστική ( κατέβηκα από το πούλμαν και πλησιάζω το Ι.Χ. που ήταν τελείως κατεστραμμένο).
Δεν γνώριζα ποιος ήταν οδηγός ούτε το άτομο που καθόταν πίσω του γιατί ήταν κομματιασμένοι. Αναγνώρισα τον Βαλαώρα που καθόταν στη θέση του συνοδηγού. Προσπαθούσε να βγει από το αυτοκίνητο που είχε διαλυθεί.
-Γιάννη τι πάθατε ρώτησα; Με θολωμένα μάτια κάτι προσπάθησε να μου πει αλλά έχασε αμέσως τις αισθήσεις του. Τον τράβηξα έξω απ’ το αυτοκίνητο και με τη βοήθεια κι άλλων επιβατών του λεωφορείου ακουμπήσαμε στο πλάι του δρόμου.
Παρασκευή 7, Σεπτεμβρίου 1979. Με σπαραγμό ψυχής κι ανείπωτη θλίψη η Λάρισα μα και όλη η χώρα αποχαιρετά τα δύο υπέρλαμπρα αστέρια που έσβησαν νωρίς, ωστόσο οι εκπληκτικές τους εμφανίσεις σε όλα σχεδόν τα ματς που συμμετείχαν τους κατέταξαν αυτοδικία στο πάνθεον του ποδοσφαίρου μας.
Ο Δημήτρης Κουκολίτσιος που ερχόταν από τα ‘’σπλάχνα’’ της ΑΕΛ και έγινε επαγγελματίας το 1975 μαζί με τους Βλαχούλη και Μαουσίδη έκανε ντεμπούτο στις 25 Ιανουάριου 1976 εναντίον της Χαλκίδας στο νικηφόρο για την ΑΕΛ 2-1.
Στα τέσσερα χρόνια της διαδρομής του με το άλογο στο στήθος κατέγραψε 119 συμμετοχές πετυχαίνοντας και 22 γκολ. Ήταν διεθνής με τις Εθνικές Παίδων, Νέων και Ελπίδων.
Ο Δημήτρης Μουσιάρης τον οποίο ο Μίμης Δομάζος αποκάλεσε διάδοχο του αποκτήθηκε από την ΑΕΛ το καλοκαίρι του 1977.
Ως παίκτης του Δαμασιακού υποχρέωσε όλο το ποδοσφαιρικό κόσμο της Λάρισας να μιλά με θαυμασμό για τα εκπληκτικά του προσόντα τα οποία ξεδίπλωσε άλλωστε με εντυπωσιακή μοναδικότητα φορώντας τα βυσσινί.
Το ντεμπούτο του έγινε 18 Σεπτεμβρίου 1977 στο 0-0 με την αναγέννηση Καρδίτσας χρόνια στην οποία η ΑΕΛ αναδείχτηκε πρωταθλήτρια του ομίλου της και ανέβηκε για δεύτερη φορά στην Α Εθνική.
Με 33 συμμετοχές και έξι γκολ ο Δημήτρης Μουσιάρης αποτέλεσε τον ηγέτη της ομάδας κάτι το οποίο συνεχίστηκε και την επόμενη χρονιά στο ‘’μεγάλο σαλόνι’’ με 31 συμμετοχές και 4 γκολ.
Τον Φεβρουάριο του 1980 παρότι δεν υπήρχε μεταγραφική περίοδος η ΕΠΟ έδωσε άδεια στην ΑΕΛ να αποκτήσει δύο ποδοσφαιριστές αναπληρώνοντας το κενό των Δημήτρηδων. Έτσι αποκτήθηκαν ο Θοδωρής Βουτυρίτσας από την Πελασγιώτιδα και ο Σάββας Καραπαναγιωτίδης από τον Όλυμπο Αψάλου Πέλλας .